Licentieoverzicht

De uitvinding heeft betrekking op beveiliging tegen ongeautoriseerde toegang tot bestanden die in een computernetwerk zijn opgeslagen. Het doel van de uitvinding is te voorzien in een computersysteem dat het mogelijk maakt om de toegang tot bestanden selectief te beperken zonder dat extra maatregelen nodig zijn als er binnen het computersysteem kopieën gemaakt worden en zonder dat versleuteling nodig is.

De uitvinding maakt gebruik van een poortinrichting in een communicatiekanaal tussen een netwerkdomein en een externe verbinding, zoals een verbinding naar het Internet. De poortinrichting is zodanig ingericht dat deze alle bestanden die via het communicatiekanaal naar de externe verbinding verstuurd worden, op de aanwezigheid van een security-tag controleert. Afhankelijk van de aan- of afwezigheid van de security-tag beperkt de poortinrichting de vrije verzending van het bestand naar de externe verbinding.

Toepassingen

Toepassingen voor deze uitvinding zijn vooral omgevingen waar de verzending van bestanden beperkt moet worden. Deze technologie kan vooral van nut zijn voor aanbieders van firewalls en netwerkbeveiliging.

Technische samenvatting

Een bestand wordt voorzien van een security-tag, op basis waarvan door de poortinrichting een selectieve controle wordt uitgevoerd naar toegangsmogelijkheden tot het bestand buiten het netwerkdomein. Binnen het lokale netwerk heeft elke gebruiker toegang tot het bestand. Daarbuiten is de toegang echter beperkt. Op deze wijze wordt voorzien in een domeinspecifieke bescherming. In principe is de uitvinding voor alle vormen van bestandsverzending te gebruiken, bijvoorbeeld als onderdeel van e-mail protocollen (SMTP), als onderdeel van file transfer protocollen (FTP), als onderdeel van hyperlink protocollen (HTTP) of elke andere soort protocol.

Plasmatechnologie wordt gebruikt voor het modificeren van zowel de chemische structuur als de topografie van weefsels, folies, composieten en ander vezelmateriaal. Door deze technologie kunnen functionele kenmerken aan materialen worden gegeven, zoals bijvoorbeeld waterbestendigheid of -absorptie, antibacteriële eigenschappen, verbeterde adhesie, etc.

De veel gebruikte conventionele plasma systemen hebben het nadeel dat zij onder vacuüm worden bedreven, een klein oppervlak behandelen of bij hoge temperaturen worden bedreven. TNO heeft een technologie ontwikkeld die deze nadelen ondervangt en geschikt is voor continue productieprocessen.

Voor het coaten van materialen met zeer dunne lagen (300nm) heeft TNO SDBD (Surface Dielectric Barrier Discharge) plasma ontwikkeld. Dit plasma, dat bij kamertemperatuur en atmosferische druk wordt gevormd, kan precies onder controle worden gehouden en kan daardoor gemakkelijk worden gebruikt in een continu productieproces. Het SDBD plasma kan op de afzonderlijke vezels een hydrofobe coating aanbrengen, waardoor het ademende karakter en het natuurlijke luchtige gevoel van katoen behouden blijft. De belangrijkste voordelen zijn:

• Bijna bij kamertemperatuur (Toepassing voor temperatuurgevoelige materialen)
• Droog proces (drogen of afvalwater niet nodig)
• Toepasbaar in een continu proces
• Werkt onder atmosferische druk
• Eenvoudige besturing van de energie en het coatingproces
• Opschaalbaar tot productiebreedten tot 4 m
• Laag energieverbruik

Toepassingen

SDBD plasma technologie kan worden gebruikt voor het activeren of coaten van weefsels, folies, composieten etc., teneinde de volgende eigenschappen te verbeteren:

• Adhesie
• Kleuropnemend vermogen
• Corrosiebestendigheid
• Antimicrobiële eigenschappen
• UV-bescherming
• etc.

Technische Samenvatting

Het maken van SDBD plasma door het toedienen van elektrische energie aan het gas nabij het oppervlak. Het substraat, bijvoorbeeld katoen, wordt door het plasma geleid met een roll-to-roll systeem. Om een optimaal coatingeffect te bereiken, kan bovenop het plasma een gasvormige voorloper worden aangebracht. Er zijn al diverse demonstraties met lage operationele kosten gegeven, die klanten verbluft hebben doen staan. Deze techniek is in een reeks experimenten gebruikt om de eigenschappen van vezels en weefsels te verbeteren. Enkele voorbeelden:

• Het hydrofoob maken van katoen
• Antimicrobiële lagen in verbanden
• Corrosiewerende coatings op gemetalliseerde weefsels
• Toename van de oppervlakte-energie van polyethyleenvezels
• Het kleuren van polypropyleenfolie
• Verbeterde adhesie van PET-weefsel op PU- of PVC-coatings

Door de opkomst van HFC-, satelliet- en WiMAX-netwerken zijn telecom en internet aan grote veranderingen onderhevig geweest. Dit heeft bestaande netwerken op basis van koperdraad echter niet overbodig gemaakt. In de meeste landen lopen concurrerende DSL-oplossingen spoedig hun "laatste mijl". Een belangrijk kenmerk/nadeel van bestaande xDSL-oplossingen is dat zij gebruik maken van een speciaal daarvoor ontworpen paar koperen draden tussen abonnee en centrale (DSLAM).

Dit maakt het voor abonnees onmogelijk om gebruik te maken van onbenutte capaciteit van naburige xDSL-abonnees. Zo gaat waardevolle transmissiecapaciteit/bandbreedte verloren. De DSL-bandbreedte kan nu voldoende zijn voor de meeste abonnees, maar de transmissiecapaciteit via DSL begint zijn fysieke grenzen te naderen.

De beperkte mogelijkheid tot upgraden van xDSL-lijnen wordt over het algemeen als een ernstig nadeel van de DSL-technologie gezien. De uitvinding biedt echter een kostenefficiënte wijze om de transmissiecapaciteit via DSL-netwerken verder te vergroten. Het upgrade-probleem wordt opgelost door een afzonderlijk toegankelijke, virtuele hoge snelheid internetverbinding te creëren. Dit wordt bereikt door verschillende naburige xDSL-lijnen te bundelen door de afzonderlijke abonnees met elkaar te verbinden door middel van een mesh-(radio)netwerk en het invers multiplexen van up- en downstream verkeer dat door de afzonderlijke abonnees wordt gegenereerd.

Toepassingen

Door de flexibiliteit die deze systemen en methoden bieden, zijn ze uitermate goed bruikbaar voor elk bedrijf waar netwerkverkeer wordt beheerd of netwerkapparatuur wordt gemaakt.

Technische samenvatting

Invers multiplexen van de afzonderlijke gegevensstromen wordt uitgevoerd door een algoritme dat is ingebed in een (gedistribueerde) softwaremodule in het lokale interconnectienetwerk. Een omgekeerd evenredig algoritme in de cloud hercombineert de gesplitste gegevensstromen in de oorspronkelijke, door de abonnee gegenereerde, gegevensstroom. Met downstream-gegevens wordt een soortgelijk proces uitgevoerd.

Deze uitvinding voorziet in een methode voor het zoeken naar radargegevens voor het verkrijgen van nuttige informatie. Hierbij wordt het analyseren van gegevens ondersteund door een "semantische parameter," een kwantitatieve waarde, die met een specifiek type object is verbonden.

Als voorbeeld kan een set gegevens van een wandelend persoon worden opgenomen en specifieke waarden met betrekking tot de snelheid van de romp of de benen opleveren. Het doel van de uitvinding is om radargegevens gemakkelijk leesbaar te maken volgens van te voren gespecificeerde termen.

De methode maakt gebruik van de bepaling van een snelheidsomhulling voor verschillende objecten. Degene die de detector programmeert moet enig idee hebben van het type te detecteren objecten. Hij moet bijvoorbeeld enkele fundamenteel onderscheidende waarden introduceren, zoals het verschil tussen het bovenste en onderste gedeelte van het lichaam.

Vervolgens worden verschillende elementen van het object gesorteerd en geclassificeerd aan de hand van bestaande parameters. Met behulp van deze parameters krijgt men dan toegang tot gegevens; de beensnelheid kan bijvoorbeeld als afzonderlijke variabele worden geanalyseerd. De uitvinding kan ook worden gebruikt om relaties tussen stilstaande objecten te analyseren.

Toepassingen

• Detectie van de bewegingssnelheid van het menselijke lichaam
• Analyse van afzonderlijk bewegende delen
• Bepaling van de manier van bewegen van het menselijke lichaam: wandelen, rennen, fietsen, zwemmen of andere manieren van het zich voortbewegen
• Het detecteren van andere typen beweging: voertuigen, dieren, of enig ander object met gespecificeerde parameters

Technische Samenvatting

De uitvinding maakt gebruik van een radarsignaal dat gegevens van dichtbij bewegende objecten verzamelt. Deze gegevens worden vervolgens ingevoerd in een programma, dat de waarden classificeert volgens gespecificeerde semantische waarden. Nadat deze waarden volgens de methode zijn geïnterpreteerd, wordt een reeks relevante waarden gedefinieerd.

Binnen deze reeks wordt de snelheid van het primaire object (bij mensen is dat de romp) beschouwd als de gemiddelde snelheid. Andere objecten worden onderscheiden op basis van hun afwijkende frequentie. Zo worden zwaaiende armen in beeld gebracht doordat ze snel heen en weer bewegen.

Met deze uitvinding kan de beweging worden geëvalueerd van meerdere camera's met (in ieder geval gedeeltelijk) overlappende beelden van een 3D ruimte. Er zijn tal van methoden voor het bepalen van dit soort bewegingen.

Deze zijn echter onnauwkeurig vanwege het verkeerd weergeven van herkenningspunten. Verder zijn ze ook inefficiënt vanwege de grote benodigde verwerkingscapaciteit. Deze methode is proefondervindelijk succesvol gebleken in vergelijking met een veel gebruikte bestaande benadering, die bekend staat onder de naam RANSAC.

Deze uitvinding voegt extra parameters toe aan bestaande technieken voor het bepalen van de beweging van een reeks camera's. Daarbij wordt een berekening gemaakt van waarschijnlijke fouten, zodat herkenningspunten met een extreme waarde een beperkt effect hebben op de bepaling als geheel. De methode maakt gebruik van een berekeningslus en beweegt heen en weer tussen de uitgebreide set gegevens en de bepaling van een afzonderlijke beweging. Een algoritme controleert de bepaling van een beweging ten opzichte van de waardebepalingen van de herkenningspunten. De methode geeft ook een bij de bepaling behorende uiteindelijke onzekerheidswaarde.

Toepassingen

Een bijzondere toepassing van de uitvinding is het bepalen van de beweging van een voertuig met behulp van twee visuele inputs in stereo. De beweging van het voertuig wordt bepaald door de positie van de overeenkomstige herkenningspunten tussen de twee camera's vast te leggen. De uitvinding kan worden geïmplementeerd in een camerasysteem, gehost in een computerprogramma of eventueel opgeslagen op een CD of DVD, die kan worden geïnstalleerd om dit type bepalingen uit te voeren.

Technische Samenvatting

De methode begint met eenvoudigweg de pixels tussen de verschillende camera's van links naar rechts met elkaar te vergelijken, waarna triangulatie plaatsvindt om de positie ten opzichte van een primair object te bepalen. Volgens de methode wordt van elk punt een set onzekerheden verzameld. Op basis van waarschijnlijke gegevenskwaliteit stellen deze gegevens het algoritme in staat een gewicht toe te kennen aan de bewegingswaarden.

De bruikbaarheid van herkenningspunten voor de bepaling wordt gewogen volgens een systeem van minimaal gekwadrateerde afstanden. Het algoritme berekent de Bhattacharyya afstand tussen de waarschijnlijkheidsdistributies die door de aanvankelijke berekening zijn gevonden.

Deze uitvinding maakt het mogelijk om de resolutie te verbeteren van een klein object (bundel pixels) dat zich over een serie digitale kaders beweegt. In de context van een veelzijdige achtergrond is het voor dit type objecten over het algemeen moeilijk een goede resolutie te krijgen. De uitvinding beschrijft een verbeterd proces voor het verzamelen van gegevens van het object door gebruik te maken van meerdere kaders.

Dit proces wordt Superresolutie (SR) genoemd. Bestaande methoden beschrijven het gebruik van SR voor het verbeteren van de resolutie van een object dat in één enkel kader wazig zou zijn; deze methoden falen echter bij het aftasten van zeer kleine objecten over de reeks.

Een bijzonder voordeel van deze methode is dat de resolutie van één enkel object wordt verbeterd door een iteratieve optimalisatiefunctie te gebruiken. Om te beginnen creëert het proces een hoog resolutie-model van de achtergrond van het beeld. Het object wordt vervolgens gedetecteerd en kader voor kader geregistreerd.

De methode maakt vervolgens gebruik van een algoritme om de rand en intensiteit van het object te bepalen. Het algoritme reduceert de "kosten" voor het beschrijven van het object tot een minimum door onderlinge samenhang te prioriteren en onregelmatigheden te deprioriteren—zoals bijvoorbeeld "pieken" vanuit de achtergrond in het object.

Toepassingen

Deze methode kan worden gebruikt als onderdeel van lange afstand detectie-apparaten, zoals radar en infrarood monitoren, alsmede voor medische beeldsystemen, zoals NMR of echoscopie. Andere mogelijke toepassingen zijn onder meer alarmsystemen, waarschuwingssystemen voor voertuigen en spelsystemen.

Hoewel deze methode speciaal geschikt is voor het verbeteren van de resolutie van kleine objecten, is deze ook te gebruiken voor het verbeteren van de resolutie van grotere objecten. De methode is bij uitstek geschikt om van een object dat zich met een tamelijk constante snelheid voortbeweegt een beeld met hoge resolutie te maken.

Technische Samenvatting

Deze methode kan worden gebruikt als onderdeel van lange afstand detectie-apparaten, zoals radar en infrarood monitoren, alsmede voor medische beeldsystemen, zoals NMR of echoscopie. Andere mogelijke toepassingen zijn onder meer alarmsystemen, waarschuwingssystemen voor voertuigen en spelsystemen.

Hoewel deze methode speciaal geschikt is voor het verbeteren van de resolutie van kleine objecten, is deze ook te gebruiken voor het verbeteren van de resolutie van grotere objecten. De methode is bij uitstek geschikt om van een object dat zich met een tamelijk constante snelheid voortbeweegt een beeld met hoge resolutie te maken.

Met deze uitvinding kunnen kleurenbeelden worden verbeterd, waarbij gecompenseerd wordt voor ruisvermindering zonder dat dit een grote kleurverschuiving tot gevolg heeft. Kleurverschuiving treedt op wanneer verschillende kleurvlakken van een beeld afzonderlijk worden verbeterd.

De uitvinding geeft een verbetering ten opzichte van bestaande methoden door een afzonderlijk versterkt grijs getint beeld te creëren, waarvan de randen worden gebruikt om de kleurvlakken van het beeld beter te doen uitkomen.

De methode maakt gebruik van een versterkt grijs getint beeld als basis voor het verbeteren van kleuren. Alle kleurverbeteringen zijn gebaseerd op relevante randen die door het grijs getinte beeld worden bepaald. Voor het verkrijgen van de gegevens van de randen worden beeldreeksen geanalyseerd. Deze gegevens worden gebruikt voor het verminderen van de ruis in de kleurvlakken. Volgens deze werkwijze wordt de kleurconsistentie van het beeld gewaarborgd.

Toepassingen

Deze uitvinding kan worden gebruikt voor alle soorten foto- en videobewerkingssoftware waarin de gebruiker het ruisverminderingsproces in een kleurenbeeld wil moduleren. Het is gemakkelijk te gebruiken als interface, waarbij de gebruiker een beeldverbetering kan aanvragen zonder al te veel bewerkingen te hoeven uitvoeren.

De gebruiker kan ook automatisch kleurenbeelden laten genereren zonder zelf verbeteringen uit te voeren. Het is bij uitstek geschikt voor het maken van kleurenfoto's en video's in donkere plaatsen en voor camera's die een "night view mode" nodig hebben.

Technische Samenvatting

Volgens de methode worden uitgaande van een oorspronkelijke set kleurenbeelden versterkt grijs getinte beelden gecreëerd, waarbij de helderheid of de lichtsterkte als voornaamste criterium voor het creëren van een schaal van grijswaarden dient. Deze versterking kan ruimtelijk of tijdelijk worden uitgevoerd.

Er wordt een nieuw beeld met de gegevens over de randen van het grijs getinte beeld geconstrueerd. Met behulp van de gegevens over de randen in het grijs getinte beeld worden verbeteringen aangebracht in de kleurvlakken. Deze randen kunnen bovendien naar belangrijkheid worden gewogen.

Bestaande octrooien beschrijven een methode voor het detecteren van bewegende objecten van een bewegende camera, met behulp van een systeem dat meerdere frames vergelijkt. Door aftrekken van twee afbeeldingen blijven objecten als een restant achter.

Dit proces kan enigszins rommelig zijn, omdat het proces van het vergelijken van twee frames gelijktijdige interpretatie van de achtergrond en van het object vereist. Het voorstel omvat het gebruik van een kunstmatig hoge resolutie afbeelding om de vergelijking tussen afbeeldingen te organiseren. De opname van dit synthetische beeld heeft de kracht om de ruis van de vastgelegde beelden te verminderen.

De uitvinding vraagt ​​om beeldverwerking die, in plaats van het ene frame met het andere te vergelijken, eerst een synthetisch beeld met een hogere resolutie creëert op basis van meerdere frames. Individuele frames kunnen dan worden vergeleken met de grotere afbeelding, die de achtergrond nauwkeuriger weergeeft.

Een bewegende camera maakt het maken van het synthetische beeld eigenlijk gemakkelijker, omdat het meer gegevens over de achtergrond creëert - het zorgt voor variatie in het bereik van de visuele realiteit die door elke pixel wordt beschreven. Zodra de achtergrond is vastgesteld, kan het systeem een ​​bepaald bewegend object gemakkelijker identificeren, volgen en afbeelden.

Toepassingen

• Verhoog de nauwkeurigheid van objectdetectie en tracking
• Verbeter de resolutie van individueel verzamelde afbeeldingen
• Verminder valse positieven gegenereerd door ruis geassocieerd met frame-voor-frame aftrekken

Technische samenvatting

Meerdere frames verzameld van een invoerbron worden gesynthetiseerd tot een achtergrondafbeelding met een hogere resolutie met behulp van eerder bekende technieken. Voor deze synthese zijn verschillende opties beschikbaar, zoals het gebruik van even of oneven afbeeldingen.

Het bijbehorende computerprogramma zal een algoritme gebruiken dat een bepaalde drempel voor objectdetectie identificeert; als pixels in deze mate verschillen van de achtergrondcomposiet, zal het programma het bestaan ​​van een bewegend object registreren. Het computerprogramma kan het object dan ook over meerdere frames volgen en/of een geëxtraheerd beeld van het object opleveren.

Een bestaand Japans octrooi beschrijft een versterker voor signalen met een hoge frequentie. Deze versterker bevat een "gate-voorspanningsfase," een subschakeling die de variabiliteit in het tegenhouden van signalen door stroomfluctuaties moet reduceren. Normaal gesproken hebben versterkers de neiging om inputfouten te versterken.

Tijdens het proces om gelijkstroom bruikbaar te maken, kunnen diverse fouten optreden. Deze uitvinding voorziet in de stabilisatie van de aanvankelijke spanning om waarneembare variaties in het versterkte signaal te voorkomen; het biedt een verbetering ten opzichte het Japanse octrooi door een extra weerstand op te nemen.

Deze uitvinding biedt verbetering in de gate-voorspanningsfase van een versterker met hoge frequentie. De uitvinding maakt gebruik van een extra weerstand die alleen in werking treedt als het ingangssignaal hoger blijft dan een gewenste drempelwaarde. De extra weerstand minimaliseert het effect van fluctuaties in de stroomvoorziening door effecten van variaties boven een bepaald niveau weg te nemen.

Toepassingen

• Het verbeteren van het versterkingsproces in die gevallen waar fluctuaties in output functioneel of esthetisch gezien nadelig zouden zijn.
• Het compenseren van uitzonderlijke variaties in de stroomvoorziening.

Technische Samenvatting

De uitvinding beschrijft een schakeling voor het versterken van signalen met een hoge frequentie (in het Gigahertz-gebied). Tussen twee transistors in de voorspannings-subschakeling wordt een extra weerstand geplaatst. De weerstand wordt tussen de eerste transistor en de aarde geplaatst en treedt in werking bij de negatieve stroomvoorziening. In een variant wordt een extra weerstand gebruikt die de positieve stroomvoorziening beïnvloedt. De uitvinding omvat tevens complexere varianten.

Elektromagnetische straling met een lage frequentie, vooral microgolfstraling of radar, kan worden gebruikt om de locatie van verborgen voorwerpen te bepalen door deze straling door obstakels, zoals wanden of vloeren, te sturen. Bestaande technologieën voor het detecteren van voorwerpen achter obstakels hebben het nadeel dat zij niet nauwkeurig genoeg zijn.

Het is bijvoorbeeld vaak moeilijk vast te stellen of het voorwerp zich vóór dan wel achter een bepaald obstakel bevindt. Deze problemen treden op bij zowel passieve als actieve apparatuur. Obstakels kunnen ook interfereren met het signaal. Deze uitvinding maakt gebruik van twee actieve microgolfsystemen om de efficiëntie van de detectie te verbeteren.

De uitvinding maakt gebruik van twee microgolf-zendmodules die bij twee verschillende frequenties werken. De eerste frequentie is zodanig dat deze door het obstakel (bijv. een wand) heen dringt, terwijl de tweede frequentie dit niet doet. De terugkerende signalen worden door twee ontvangers of een geïntegreerde ontvanger gedetecteerd.

Door de gegevens van de twee signalen met elkaar te vergelijken kan de locatie van het voorwerp ten opzichte van het obstakel exact worden vastgesteld. Afhankelijk van het materiaal waarvan het obstakel is gemaakt, kunnen de frequenties worden gevarieerd. Bij een grotere verscheidenheid aan obstakels moet het verschil tussen de twee uitgezonden frequenties worden vergroot.

Toepassingen

• Het detecteren van objecten achter een muur van een huis en het snel onderscheiden van deze objecten van meubilair. Kan voor alle soorten toezicht worden gebruikt.
• Militair gebruik: het op efficiënte wijze onderscheid maken tussen zichtbare en verborgen objecten in een onbekende situatie.

Technische Samenvatting

De uitvinding maakt gebruik van twee microgolfzenders. De ene module heeft een hogere frequentie dan de andere, bij voorkeur meer dan vier keer zo hoog, en is als gevolg daarvan minder goed in staat om door obstakels heen te dringen. Bruikbare frequenties zijn 2 GHZ en 20 GHZ. Beide frequenties kunnen continu gemoduleerd worden.

De zenders moeten dicht bij elkaar worden opgesteld. Een derde frequentie kan worden gebruikt om onderscheid te maken tussen verschillende soorten obstakels, of om verschillende soorten objecten te detecteren. De uitvinding beschrijft ook een eenvoudig computerprogramma dat objecten classificeert op basis van hun respons op de twee signalen.

Bestaande technieken voor het verhogen van het visuele contrast voldoen niet wanneer enkelvoudige beelden verschillende soorten randen bevatten. Door opvallende randen kunnen onopvallende randen verloren gaan tijdens het verbeteren van het contrast. Het kan zelfs voorkomen dat kleine artefacten bij brede randen door de contrastregeling helemaal verdwijnen.

Het aanpassen van de contrastdrempel kan op andere plaatsen overmatige ruis veroorzaken. De uitvinding stelt een techniek voor om de zichtbaarheid van zowel opvallende als onopvallende randen te verbeteren.

De uitvinding maakt gebruik van een lokalisatie algoritme om het contrast op visuele weergaven te verbeteren. Daarbij worden alle naast elkaar liggende pixels met elkaar vergeleken, waarna aan elke pixel op basis van lokale overeenkomst een gewicht wordt toegekend. Om de plaats van het randgebied te bepalen worden pixels "gewogen".

Aan de hand van de verkregen gegevens wordt vervolgens het contrast van de afbeelding in zijn geheel aangepast. Dit systeem verbetert de zichtbaarheid van onopvallende randen en kan worden uitgebreid met het secundaire gebruik van andere filters die opvallende randen op dezelfde wijze beïnvloeden. De contrastfunctie is bedoeld voor het regelen van de intensiteit, maar kan ook voor een specifieke kleuras worden gebruikt.

Toepassingen

• Het verbeteren van alle soorten software voor beeldverbetering.
• Met name te gebruiken voor beelden met kleine artefacten bij brede randen; met deze techniek kunnen artefacten zeer goed worden behouden zonder het beeld te vervormen.

Technische Samenvatting

Het algoritme voert een kleinschalige statistische gegevensanalyse uit om te bepalen of er een rand op de afbeelding voorkomt. Het zoekt ook naar de aanwezigheid van een gradiënt en zal bij afwezigheid daarvan het contrasteffect versterken. Deze berekening wordt uitgevoerd op basis van overeenkomst van alle naast elkaar liggende pixels en geldt voor elke willekeurige waarde.

De resultaten van deze berekening informeren de beeldeditor over de uit te voeren transformatie van elke pixel binnen een bepaald bereik. De gebruiker kan een 'rekfactor' definiëren die het verband tussen het ingevoerde verschil tussen twee pixels en het resulterende uitgangsbeeld specificeert.